Władysław Aleksander Łubieński herbu Pomian urodził się 1 XI 1703 roku. Kiedy w siódmym roku życia stracił ojca, zaopiekowali się nim jego stryjowie, którzy finansowali jego wykształcenie. Naukę rozpoczął w szkole jezuickiej w Kaliszu, a po jej ukończeniu wstąpił do seminarium duchownego w Łowiczu. Dalsze studia kontynuował w Akademii Krakowskiej, a później w Rzymie. Po powrocie do Polski przyjął go na dwór prymas Teodor Potocki. W 1759 r. został nominowany arcybiskupem gnieźnieńskim, prymasem Polski. 4 maja tegoż roku odbył uroczysty wjazd do Łowicza, a 8 maja – ingres do kolegiaty łowickiej. Arcybiskup Łubieński starał się obsadzać kościoły parafialne zdolnymi i godnymi kapłanami. Był również człowiekiem bardzo pracowitym, na co wskazuje jego bogata spuścizna literacka i naukowa. Podkreśla się jego głęboką pobożność, sumienne wykonywanie praktyk religijnych, nabożeństwo maryjne. Założył w Łowiczu drukarnię prymasowską. Śmierć zaskoczyła arcybiskupa Łubieńskiego w pałacu warszawskim w 1767 roku. Zgodnie z jego wolą został pochowany w kolegiacie prymasowskiej w Łowiczu.
- Po śmierci króla Augusta II, Władysław Łubieński, razem z kościelnym środowiskiem krakowskim poparł zakończone sukcesem starania Augusta III Sasa o tron polski. Tym samym związał się z dworem królewskim.
Arcybiskup nie urządził ingresu do swojej katedry ani nie zajrzał przez osiem lat swoich rządów do Gniezna. Kilkakrotnie zapowiadał odbycie ingresu, ale nie doszedł on do skutku.